Het wetsvoorstel van Vooruit dat een vorm van draagmoederschap legaliseert, krijgt prioriteit in de Kamer. Dit houdt in dat we hier in principe dit jaar nog meer van zullen horen, mogelijks kan zelfs een doorbraak worden bereikt.
In België is commercieel draagmoederschap nog steeds verboden en is er voorts geen wettelijk kader voor altruïstisch draagmoederschap. Zonder wettelijk kader is er dan ook geen rechtszekerheid noch voor de wensouders, de draagmoeder en ook niet voor het kind zelf. Zo kennen we allemaal het drama rond baby D. wat breed werd uitgesmeerd in de media. Er zijn evenwel tal van gelijkaardige verhalen met veel familiaal verdriet tot gevolg.
Het is dan ook de hoogste tijd voor een wettelijke omkadering van het draagmoederschap. Dit vormt op heden een onaanvaardbaar hiaat in het Belgische familierecht. Anderzijds komt het voorstel van Vooruit erg beperkend over. Koppels dienen zo bijvoorbeeld 3 jaar samen te leven vooraleer zij in aanmerking komen. Voorts moet de draagmoeder tussen de 21 en 37 jaar zijn en minstens één kind hebben gebaard. Tot slot vermeldt het voorstel dat de procedure niet lucratief zou mogen zijn voor de draagmoeder.
Het wetsvoorstel streeft in principe naar rechten voor alle ouders. Het komt in die zin dan ook bijzonder apart over dat koppels die vruchtbaar zijn en via de natuurlijke weg een kind ter wereld kunnen brengen meteen hun kinderwens in vervulling kunnen brengen en koppels die beroep moeten doen op een draagmoeder 3 jaar dienen te wachten alvorens dit traject te kunnen aanvatten. Om de rechten van alle ouders, ongeacht de wijze waarop zij ouder worden, te waarborgen, dienen alle ouders dan ook gelijk behandeld te worden.
Voorts is de leeftijdsgrens van 37 jaar voor de draagmoeder voorbijgestreefd. Enerzijds is het zo dat de leeftijd van de moeder/draagmoeder voornamelijk een rol speelt voor de kwaliteit van de eitjes die bevrucht zullen worden en niet zozeer voor de baarmoeder zelf waar leeftijd een veel minder belangrijke rol speel. Anderzijds moeten we, in het Westerse halfrond, hoe dan ook vaststellen dat vrouwen alsmaar later aan een eerste kind beginnen. In New York bijvoorbeeld krijgen vrouwen gemiddeld een eerste kind op de leeftijd van 37 jaar.
Wat betreft het feit dat de procedure niet lucratief zou mogen zijn voor de draagmoeder, kunnen we in de praktijk een groot tekort aan draagmoeders voorspellen. In de Verenigde Staten waar draagmoederschap in een aantal staten wel een wettelijk kader kent, merken we dat de draagmoeders doorgaans zelf moeder zijn en de opdracht van het draagmoederschap aanvaarden omdat zij op die wijze een volwaardig inkomen voor hun gezin kunnen genereren zonder dat ze uithuizig moeten werken en zodoende terzelfdertijd alle zorg en aandacht aan hun eigen kinderen kunnen besteden. Indien het inkomensaspect echter weggehaald wordt, zijn deze vrouwen niet meer in de mogelijkheid om hun gezin te onderhouden waardoor zij naar alternatieve inkomsten op zoek zullen gaan.
